Middag op de oevers

Op een middag op de oevers
van de nabije stroom
we scheerden steentjes over het water
we zagen de boten in de verre koude lucht
en voor onze voeten braken de golven in het woord
en het licht van de natte zon scheen de verloren tijd
en er was niemand die ons zag
en wij die uit de wereld waren
als in een roes
als in een diepe nacht zonder geluid
wanneer je soms
wanneer je soms

En jij kleine jongen, jij die vroeg:
Hebben de vissen ook verdriet?

En het was februari en er waren geen bloemen meer